‘HAYIR’ ÖYKÜLERİ | Emrah Polat’tan bir öykü: “Hayııır!”

EMRAH POLAT

Askere gittim. Hakkâri, Yüksekova. Hiçbir şey haberlerdeki gibi değildi orada. Çatışmaların yoğun olduğu yıllar. Acemide, “Ehliyetim var,” demiştim, “Şoförlüğüm iyidir.” Ambulans şoförü yaptılar. Şimdi düşününce, operasyonlara gönderilmediğim için şanslı mıyım, şanssız mı, bilemiyorum doğrusu; nihayetinde benim kadar ölü ve yaralı gören azdır herhalde… İlk günler kafayı yiyecektim: Kolu bacağı kopanlar, yaralılar. “Hayııır,” diye çığlık atanlar.

Sadece şoförlük yapsam iyi: Ölü ve yaralıların ambülansa taşınmasına da yardım ediyordum; insansın sonuçta. Üstüm başım, ellerim kan içinde araba kullanırdım.

Memlekete dönüşte kafayı yiyeceğim, evden çıkmaz oldum. Paso uyuyorum. Hiç askerlik anısı anlatmadım ben, anlatamadım doğrusu. Bir gün berber sordu:

“Sen niye anlatmıyon askerliği birader, Marmaris’te turistik gezi mahiyetinde askerlik yapanın bile tonla anısı var, Hakkari Yüksekova lan, boru mu!”

Ne diyeceğimi bilemedim. Yine o görüntüler geldi gözümün önüne, iniltiler kulağımda boğum boğum yankılandı. “Anlatsam ağlarsın!” dedim. Ağzımdan dökülen cümleyi nasıl bir tonda söylediysem artık, aynada gözlerime bakıp sustu.