Soykırımın üçüncü yılında Şengal Fermanı – Azad Barış

Azad Barış

Ezidilerin deyimiyle “o büyük şey” kâinat henüz yeni bir güne gebeyken başlamıştı. Şengalliler güneşin aydınlığını karşılamaya hazırlanırken karanlığa çaput bağlayanlar kara kaftanlarıyla yürüdüler ateşin çocuklarının üzerine…

Öyle bir yürüdüler ki asırların sessizliği büyük bir tufanla yeri göğü inletmişti. Onlar uğursuzluğun sesini, merhametsizliğin rengini ve ölümün fırtınasını getirmişlerdi. Onlar kara kaftanlarıyla atalarından devraldıkları dikenli ölüm ağlarını insanlığın tüm masumiyetine ördüler. Onlar çaresizliğe hükmedip güneşin çocuklarını bir bir ölüm tarlalarına sürüklediler. Öyle ki kendi yavrularını yiyen kara örümcekler kadar merhametsizdiler. İnsanlığa galiz sözler söyleyecek kadar küçüktüler. Güneş merhametsizliğin karşısında acılar doğurmaya başlamış ve karanlık gittikçe uzuyordu. İşte o gün Şengalliler kâinatın ilk kıvılcımı olan o büyük ateşe avuçlarını açıp 72 millet için daha duaya durmadan 73. kez kara kaftanlıların istilasına uğradılar. Çöken karanlık dağıldığında dehşet bütün büyüklüğüyle ortadaydı. Tarihler 3 Ağustos 2014’ü gösterdiğinde “ölüm meleğinin neferleri” halkların marifet kapısı ve kültür hafızası olarak bilinen, Ezidilerin yaşadığı yerleşim yerlerine yıkım gücü yüksek büyük bir saldırı düzenlediler. IŞİD ve onun işbirlikçileri bu büyük saldırıyı “cihadın kutsal seferi” olarak tanımlayarak Ezidi cemaatine karşı akla durgunluk veren bir vahşet sergilediler.

Trajedinin başka bir boyutu da o güne kadar birbirleriyle komşu, dost, kirve ve hısım olan insanlar, aniden birer canavara dönüşerek yakınındakini boğazlamaya ve alt etmeye kalkıştılar. Kendilerini ‘İslam Devleti’ adına Allah’ın askerleri ve Ezidi cemaatini ise “Tanrı tanımaz” olarak gören bu galizler, arkalarında izleri yüz yıllar boyunca silinemeyecek kadar büyük bir yıkım bıraktılar. IŞİD ve onun yerli milisleri girdikleri her köye, önce zorla din değiştirmeyi dayatmış, ardından yakaladıkları erkekleri öldürmüş, kadınlara ve kız çocuklarına ganimet olarak el koymuş, pazarlarda “seks-kölesi” olarak satışa çıkarmıştır. 5000’i aşkın Ezidi kadını IŞİD tarafından şeriat kisvesi altında akıl almaz uygulamalara maruz kalmış ve tecavüz edilmiştir. Ellerindeki 1.000’i aşkın esir Ezidi çocuğu ise çetenin sapkın tarikat okullarında zorunlu müslümanlaştırma programlarına mahkûm edilmiş ve kendi halkına karşı birer ölüm makinesine dönüştürerek mazlum Ezidi halkının yaralarının derinleşmesine sebep olmuştur. Ayrıca o güne kadar Şengal halkının güvenliğini sağlayan binlerce Peşmergenin, sahip olduğu ağır silahlarını alarak bölgeyi terk etmesi, başta Ezidiler olmak üzere bütün bölge halkını derin bir acıya sürüklemiştir. Tarihe ve vicdana kara bir leke olarak düşen bu bedel Şengal halkına ödettirilmiştir.  Savunmasız kalan yüz binlerce Ezidi, tarihte soykırımlara maruz kalmış kadim kardeş halklardan Ermenilerin, Asurilerin ve Yahudilerin yaşadığı büyük felaketlere benzer bir soykırım yaşamıştır. Üzerinden üç yıl gibi bir zaman geçmiş olmasına rağmen, Ezidi halkının yaşadığı soykırımın boyutları ne yazık ki tam olarak gün yüzüne çıkarılabilmiş değildir. Medeni dünyanın en başat değer olarak kabul ettiği insan hakları ve demokrasi bilincinin en gelişkin olduğu günümüz dünyasının gözü önünde gerçekleşen bu soykırım karşısında, bölgenin muktedir güçleri başta olmak üzere dünyanın “medeni” güçleri de kayıtsız kalmıştır. Başta Irak Kürdistan Bölgesi yönetimi ve Irak hükümeti olmak üzere, Birleşmiş Milletler de yükümlülüklerini yeterince yerine getirmemiştir.

Soykırım sebebiyle yurtlarını terk etmek zorunda kalan insanların bir bölümü halen Rojava’da (10.000), Irak Kürdistan Bölgesi (200.000) ve az bir kısmı ise Türkiye’de (2.500) sığınmacı olarak yaşam mücadelesi vermektedir. Şu ana kadar hiçbirinin hukuki statüsü olmadığı gibi, yaşamsal sıkıntıları tüm ağırlığıyla devam etmektedir. Hayatta kalmayı başarmış olanlar insanın vicdanına olan güven ve umutlarını tümüyle kaybetmişlerdir. Yaşamış oldukları kayıp ve köksel kopuşlar hem ağır bir travmayı hem de önüne geçilmez bir endişeyi ortaya çıkarmıştır. Soykırımın üçüncü yılında hem Birleşmiş Milletler hem de diğer uluslararası kurumlara bu bağlamda yeniden sorumlu olmayı hatırlatırken, Şengal halkına uluslararası halklar hukuku çerçevesinde bir statünün tanınmamasının, soykırımın daha da ileri gideceğinin başka bir gerçeği olduğu özellikle vurgulanmalıdır. Bunun yanı sıra kendilerini yeni soykırımlara karşı savunmak üzere IŞİD’e karşı onurlu bir mücadele veren Şengal Savunma Birliklerini çözümün başat bileşeni olarak görmek ve tanımak gerekir. Bu hakikati görmek istemeyenler, Ezidiler tarafından şüpheyle karşılanacaktır. Bu nedenle medeni dünyanın vicdanlı kurum ve kuruluşları mazlum Ezidi halkının varoluş mücadelesinin yanında yer almalı, soykırım sonrası devreye sokulan ve hala devam eden etnik temizlik katliamına karşı “dur” demelidir. Diğer bütün soykırımlarda olduğu gibi 73. Ezidi Fermanı da bütün insanlığın kolektif utancı olarak şimdiden tarihe geçmiştir.