Ana SayfaYazarlarElend AydınLas Mariposas – Elend Aydın

Las Mariposas – Elend Aydın


Elend Aydın


Te baskên xwe li hev xist

te got qey wisa yelê ne wisa bû

ya kul i hev ket

dilê te bûne firina baskên te

bayê mijangên te bir

Geçen yılın Eylül’ünden kalan bu mısraları, zor olsa da çevirmeye çalışalım:

Kanatlarını çırptın

Öyle olduğunu sanarak

Ama öyle değildi

Çarpışan kalbindi kanatlarının uçuşu değil

Rüzgar, kirpiklerini götürdü

“Günler”i anmayı sevmesem de (çünkü hayra alamet değiller, kaçırılan trenlerin öz-savunmasızlığın sonucu “gelişen” ve aslında hiçbir şeyi geri getirmeyen vesile temennisidirler) Dominik Cumhuriyeti’ndeki sevgili kadınlara Mirabel kız kardeşlere, Las Mariposas’lara (“Kelebeklere”, çünkü kod adları “Mariposa”dır onların) kurutulmuş öfkeli bir gül niyetine yolluyorum bu mısraları. Üç kız kardeşini birden kaybeden sevgili dördüncü kız kardeş Ruth, umarım iyidir şimdi.

Kalemin niyeti yok, ama sadede gelelim: Kadına Yönelik Şiddete Karşı Mücadele Günü’nü yaşamaktayız ve şiddet son sürat sürüyor, beşikten mezara dek! Hayat ayaklar, postallar, yalanlar, panzerler, çakallar ve TOMA’lar altında. Kız çocuklarına da bilge kadınlara da özgürlük, huzur yok hala. Rojava ve diğer “vahalar” da baharı getirememekte “tek bir gül”  oldukları için. Mahmud Derviş; “keşke buğdayı olsaydık dünyanın, bahar geldiğinde yeşermek için” demiş. Eski bir şiirimde “qey kurd êzingin dinyayê ne?” (“Kürtler, dünyanın yakacak odunları mıdır?”) diye sorasım gelmiş. Kadınlar, peki ya kadınlar dünyanın “buğdayı” da “odunu” da olamayan kadınlar, ne zamana kadar cehennemin cehenneminde yaşayacaklar? “Özgürlük, adalet, hemen şimdi!” diyen haykırışlar uzayın sonsuzluğunda kaybolurken, kelebekler’e bakalım: İşte oradalar, telaşlı ve ne yazık ki savunmasız!

Sosyal Değişim Hareketi’nin üyeleri olan Maria Minerva ve Patria kız kardeşler diktatörlüğün zindan da dahil baskılarından yılmayınca sisli bir 25 Kasım günü onlar gibi muhalif olan eşlerinin görüşünden dönerken, araçları durduruluyor ve “Kelebekler” ıssız bir bölgede, diktatörün (Trusillo) emriyle coşup kükreyen bir faşist tarafından katlediliyor. Özgürlük, güvenlik, öz koruma nerede? Taşlar ağlıyor, kuşlar kan damlaları boyunca matem tutuyor. Hayatın kendini savunacak eli-kolu, silahı yok. Dominik Cumhuriyeti’nde üç kız kardeş, üç yitik dünya olarak orada cansızca yatıyor. Sonra sonra geriye kalan tek kız kardeş ablalarını alıp Jeep’in arkasına yerleştiriyor ve eve doğru uzun bir yolculuğa çıkıyor. Konuşamıyorlar artık ama emin ellerde, kız kardeşlerinin şoförü olduğu araçta huzur içinde olduklarının bilinciyle masal kahramanları gibi rahat uyuyorlar. Ama “yaralı” şoförleriyle eve dönerken neler mırıldanıyor, bize neler söylüyorlar?

O günden bugüne değişmeyen şu kırılası, kadın düşmanı dünyada, hunharca katledilmiş bir kadınken hayat [Evet, Kürtçedeki jin (kadın) ve jin’i (yaşam) hatırlayalım] avaz avaz bağırıp meydanları dolduralım, ama bir gün değil her gün, “faşizmin iki insan arasında başladığını” unutmadan, Rojava’da “gökleri zapteden” kadınlarla bakışarak. Savunmasız yani erkek egemenlikli sistemin her türden vahşet ve suiistimalin “zemini” olarak kalmayalım. Zira kadın-lık, savunmasız kaldığı müddetçe erkekliğin her türden faşizmi, saray ve saltanatı palazlanıp sürmeye ve insanlık ölmeye devam edecektir. Ama Rojavalar çoğalırsa ne Mariposaları bizden ayırabilirler ne de dünya erkekliğin zalim ve zavallıca at koşturduğu bir dünya olarak kalmaya devam eder. “Viva las Mariposas, Yaşasın Rojava, Yaşasın Kelebekler, Yaşasın Perperok!” diyerek ikinci bir kurutulmuş öfkeli gül yollayalım onlara, her gün “bugün” olsun diye.

Te dengek bihist

Got qey dilê te ye diperpite

Lê baskên te bûn

Tu êdi difiriyayi

***

Bir ses duyup

Çırpınan kalbindir sandın

Ama kanalarındı

Artık uçabiliyordun




Önceki Haber
Amazon ormanlarında İstanbul'un 5 katı büyüklüğü bir alanda ağaç kesildi
Sonraki Haber
HDP Gençlik Kongresi'nde Leyla Güven'e selam ve 'ulusal birlik' mesajı