Gülistan’da bir gül… – Xane Anuş

Xane Anuş

”Ayağa kalkıp yaşamadıktan sonra oturup yazmak ne boştur”*

Yarına açılan pencerede kanatsız uçmaya gönül vermiş kelebekler…

Yaşama inadı yaşamın nefesine tutulmuş, suretler ve yaşamın durduğu yerde ‘dur’amayan yürekler…

Yüzünün atlasında umuda dair biriktirdiklerini dirhem dirhem insanlık denizine akıtan güzellikler…

Dağ gibi yaşayıp, ormanlar gibi paylaşıp, ateşin içinden tarihten kalma bir melodi ile dansa tutuşan eller…

Bir fotoğraf karesi donukluğundan her an yüzümüze bakarak bize ‘biz’i hatırlatan, gözlerin vicdan yarası…

Ayaklarında gezdiği diyarların tozuna inanıp, dizlerindeki son dermanı, cennetin mührüne taşıyanlar…

Bir yaşam aralığında, bir pencere uzaklığı ve bir gülüş sıcaklığı ile bembeyaz bir gökyüzü aralığında içimize sızan yüzler…

Çağlar arası bir mekan-zaman bölünmüşlüğünde kalbini çağlar ötesine paylaştıran serüvenciler…

Yazılacak ne çok hayat var, anlatacak ne çok hikaye, ömrünün baharında gül olup gülistanlıkta yürüyen ne çok hevi…

Sanki birini anlatsan diğerine haksızlık yapacakmış gibi alıngan ve konuşmaktan utanan cümleler…

‘Her gül kendi kökü üzerinde yeşerir ancak,’ ne güzel demiş Ehmedê Xanê.

Gülistan’ın bir Gül’ü daha gitti.

Gülistan’dan kopan güller yeşermiyor başka kökler üzerinde.

Gül’ün payiz rengine bürünen bir veda ile soluyor.

Payiz’e varmadan veda ediyor Gülistan’ın gülleri…

Şimdi gel de anlat Gülistan’ın gül rengi Hevi’sini…

Ya da biz bırakalım Gülten Akın anlatsın, biz hafıza edelim, Gülistan’daki Gül’ü.

…Dünya uçurtmayla balonken

Kırmızı ve mavi tayfın bütün renkleri

Sana zehir zindan edenleri

Bağışlayacak mısın

Sen, senin adına bağışlayabilirsin

O zaman

Ottan ve açlıktan ve bilcümle haşereden

Cümle dertten hastalıktan

Ölenler ve kalanlar seni bağışlamayacaklar

Duyuyor musun yüreğim

Unutma sakın unutma

Bağışlama sakın

Sakın düşmanını sevme, sakın susma

Bekle büyük kavgayı bekle

Anlıyor musun yüreğim…

*Henry David Thoreau