“Aynı ile yaşayan, aynıdan ölür“
Baudillard
İleri demokrasi ile gelip halk egemenliğini bir ailenin ve de dar bir çevrenin imtiyazlarıyla ikame eden AKP siyaseti, ustalık aşamasında tüm yaptıklarının altına dinamit koyarak baş aşağı uçuruma doğru yuvarlanmaya devam ediyor. AKP’lilerin bir zamanlar bölge bölge dolaşıp ileri demokrasi adı altında birçok konuda çalıştaylar yaparak insanların fikirlerine başvurduğu dönemden yerel yönetimlerin kayyımlarla, parlamentonun fezlekelerle, yargının talimatlarla yönetildiği bir döneme geldik.
Kendilerine yapılan en ufak eleştiriyi kaldıramayıp “biz zaten her şeyi biliyoruz” kibriyle, herkesi düşmanlaştırarak geldikleri nokta, kendileri açısından geri dönüşün pek de mümkün olmadığı bir nokta. Yaşanan her olayda kontrolsüzce dışa vuran depresif halleri, geleceği görmede yaşadıkları miyopluk ve yaşanan sorunlarla baş etmede zorlanan niteliksiz kadro düzeyi bunun en büyük işareti.
Gelinen aşamada bu siyasi hattın ne geleceğe yönelik bir yol haritası ne de halklara verebilecek bir umudu var. AKP’lilerin Rabia işareti ve ülkücülerin kurt işareti ile ne modern Türk toplumu, ne de uzun yıllardır demokrasi ve özgürlük mücadelesi yürüten Kürt halkı yönetilebilir.
Ancak iktidarın baş aşağı giden siyasi performansına rağmen kristalleştirdiği bir siyasi akıl var. Buna eskiden “resmi ideoloji” diyorduk. Resmi ideolojinin siyaseten taşıyıcısı ister Kemalistler olsun ister İslamcılar, aşamadıkları temel mesele Kürt kavgasıdır. Her ne kadar geçmişe göre resmi ideolojinin Kürt kavgasında önemli kırılmalar yaşanmış olsa da devleti temsil eden siyasal aktörlerin birbirine benzeme hallerinin sürdüğünü belirtelim. Kürt meselesinde Kemalistler uzun süre İslamcılara kendi lenslerini montelediler; şimdi de aynı İslamcılar kendi imalatından çıkan lensleri Kemalistlere hediye ettiler.
Akp, Osmanlı devletini ve yeni Türk devletini yöneten iktidarların tüm kurnazlıklarını titizlikle birleştirip bunun taşıyıcısı olan bir siyasi parti. Bu parti, siyaseten erimeye devam etse de hem siyaset kurumu hem de toplumsal ilişkiler üzerinde etkisi kolay kolay geçmeyecek. Deyim yerindeyse bir zihniyet formu olarak “AKP’lileşme” Türkiye’ de geniş bir sosyoloji inşa etti, tahmin edilemeyecek kadar geniş bir yelpazede farklı kesimlere benzer zihniyet kodlarını monteledi. Haliyle ülkedeki gizli AKP’lilerin oranı gerçek AKP’lilerle neredeyse eşit durumdadır.
AKP kaybetmesine rağmen AKP’lileşme sürecektir. Çünkü yirmi yıllık iktidar pratiği dost ve düşmana eş zamanlı bir şeyler bulaştırdı. Ve maalesef çoğu zaman iktidar cesaretten daha bulaşıcıdır.
Peki bir muhalif nasıl AKP’lileşebilir, bir laik nasıl AKP’li olabilir veya dünyaya soldan bakan bir yurttaş…
Evet olabilir.
Eğer Kürt meselesi varsa, savaş varsa, Kürtlerin ve bir avuç dostlarının dışında bütün Türkler AKP’lileşebilir.
Kürt meselesi yıllarca AKP’lileri (İslamcıları) Kemalistleştirdiği gibi, Kemalistleri de AKP’lileştirebilir.
AKP’lileşmek için AKP’ye üye olmanız gerekmiyor, AKP’ye oy vermeniz de gerekmiyor, dahası başka bir partiye üye olup o partiye oy verseniz bile AKPlileşmek mümkündür.
Peki bu nasıl oluyor?
Huyuna suyuna giderek,
politikalarına sessiz kalarak,
-mış gibi muhalefet yaparak,
şovenizme yenilerek,
faşizme onay vererek,
oynadığı oyunun dışına çıkmayarak,
oyunda çeşitli roller üstlenerek,
demokrasinin ve hukukun askıya alınmasına rıza göstererek;
ama en önemlisi Kürdün dövülmesine seyirci kalarak AKP’lileşebilirsiniz.
Zira AKP’lileşme zihniyeti temel gıdasını Kürt kavgasından almaktadır.
AKP’lileşmek için konfora düşkün olmanız, ailenizin ve akrabalarınızın menfaatlerini her şeyin üzerinde tutmanız, bunun için her yolu mubah görmeniz yetiyor; eğer akrabalarınızı kayırıyor,
yoksulu uyutup, zengini kolluyorsanız AKP’li olmuşsunuz bile; hayırlı olsun.
Eğer toplumu kutuplaştırıyorsanız, önyargılarınızdan dolayı önünüzü göremez hale gelmişseniz, herkesi düşman olarak görüp herkesten korkmaya başlamışsanız, dün verdiğiniz sözü bugün tutamıyorsanız AKP’lileşmişsiniz. Savaşa sessiz kalıp barış anlamsız hale gelmişse, milyonlarca insanın mültecileşmesi sizin için normalleşmişse, her gün insanların gözaltına alınması, tutuklanması veya cezaevlerinde yaşamını yitirmesi on dakikalık gündeminizi bile meşgul etmiyorsa AKP’lileşmişsiniz.
Dövüşenler, direnenler, itiraz edenler sizi rahatsız etmeye başlamışsa, egemenin suç rejimine sessiz kalıp ezilenin baklava çalmasını suç olarak görüyorsanız, yoksulun sırtına vurup, omzuna çıkıp, zenginin önünde el-pençe-divan duruyorsanız AKP’lileşmişsiniz.
Dayanışmadan korkuyorsanız, selam vermekten kaçıyorsanız, insanlarla kolektif tek bir temasınız yoksa AKP’lileşmişsiniz.
AKP’lileşmek bir zihniyet meselesidir. Hegemonyaya rıza göstermektir, bayağılaşmaktır.
“Bayağılık, bir uyarana karşı koymaktan, ona karşı hayır diyememekten kaynaklanır. Çağımızın insanının tepkisizliği bayağılığın kanıksandığını gösterir” der, Chul Han.
Evet… AKP’lileşmek bayağılaşmaktır.
Bayağılaşmadan kurtulmak istiyorsak bu zihniyetin bulaştırdığı her şeyden kurtulmak gerekiyor. Bu da yeni bir bakış açısına sahip olmayı zorunlu kılıyor.
Yani her zaman mümkün olanı, yani değişimi, yeni bir rüzgarı, herkesin içine çekebileceği ve kimseyi zehirlemeyen temiz bir esintiyi…
Tüm ülkenin bu esintiye ihtiyacı var ve bu her zamankinden daha fazla mümkün.
