Nuriye Gülmen: Bu bir ekmek kavgası, hükümet yüz çevirdikçe bu kavgamızı sürdüreceğiz

HABER MERKEZİ – Semih Özakça ile birlikte açlık grevi eyleminde olan Nuriye Gülmen, “Bu bir ekmek kavgası” diyor. DW Türkçe’ye açıklamalarda bulunan Gülmen “Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?” sorusunu ise şöyle yanıtlıyor: “Konuşmakta ve yürümekte zorlanıyorum ama kendimi iyi hissediyorum. Çok iyi hissediyorum hatta. Direnenler her zaman iyimser ve umutlu olurlar.”

Kanun Hükmünde Kararname (KHK) ile işten çıkarılan akademisyen Nuriye Gülmen ile öğretmen Semih Özakça, işlerine geri dönmek için Ankara Kızılay’da İnsan Hakları Anıtı önünde başlattıkları açlık grevinde 63. güne girdi.

Ankara Tabip Odası Gülmen ve Özakça’da Wernicke-Korsakoff sendromunun öncü belirtileri olduğunu açıkladı.

Öyle ki Gülmen iki gün önce fenalaştığı için hastaneye kaldırıldı ancak kendisine yoğun müdahale yapılmasını reddetti.

Nuriye Gülmen, 9 Kasım’da “işimi istiyorum” sloganıyla başlattığı oturma eylemine ve yapılan sürekli gözaltılara dikkat çekerek bugün neden açlık grevinde olduklarını “Bizi hiç dinlemek istemediler. Bütün bu eylemlerin arkasından da açlık grevi geldi” sözleriyle anlatıyor.

“Konuşmakta ve yürümekte zorlanıyorum ama kendimi iyi hissediyorum. Çok iyi hissediyorum hatta. Direnenler her zaman iyimser ve umutlu olurlar” diyen Gülmen, şöyle devam ediyor: “Karanlığa teslim olmayacağız. Başından beri sıkı sıkı sarıldığım umudumu kaybetmeyeceğim.”

Semih Özakça ile birlikte açlık grevi eylemini sürdüren Nuriye Gülmen, DW Türkçe’nin sorularını yanıtladı.

Karınca da Gülmen’in DW Türkçe’den Hilal Köylü’nün sorularına verdiği yanıtları sizlerle paylaşıyor:

“Bizi hiç dinlemek istemediler”

Neden bir protesto yöntemi olarak açlık grevini tercih ettiniz?

Açlık grevi dünyada ve özellikle adaletsizliklerle dolu Türkiye’de haksız bir şekilde işinden olan insanların işlerine dönmek için başvurdukları bir yöntem. Türkiye’de daha çok ölüm oruçlarıyla biliniyor. Geçmişe biraz baktığınızda, işini isteyen emekçilerin açlık grevi yürüttüklerini öğrenebilirsiniz. Böyle bir gelenek var ülkemizde. İşine dönmek isteyen taşeron bir işçi açlık grevi başlatıp, işine dönebilmişti. Bir de öğretmen Hatice Yüksel’in hikayesi var. 2015’te görevinden uzaklaştırılıp yaptığı eylemlerden sonra işine dönmüştü İngilizce öğretmeni Hatice Yüksel. Biz burada, yaşadığımız adaletsizliği anlatmak, sesimizi duyurmak için çeşitli yöntemlere başvurduk. İmzalar topladık, halka bildiri dağıttık, kapı kapı dolaştık, yaşadıklarımızı anlattık, gazetecilerle görüştük, milletvekillerinin yanına gittik. Sesimizi duyurmak için her türlü hakkımızı sonuna kadar kullandık. İnsan Hakları Anıtı önünde yaptığımız basın açıklamaları, gözaltına alınmalarımız, bize eşlik eden vatandaşlar, bizi ziyarete gelenler. Haksız yere işten atıldığımızı anlatmadığımız kalmadı. Sonra, bu anıtın önündeki varlığımız, protestolarımız ciddi bir bilinirlik kazandı. Eylemi bilmeyen, duymayan kalmadı adeta. Gözaltına alınıp, serbest bırakıldık. Haklılığımızı anlatmaktan vazgeçmedik ama hiçbir şekilde hükümetin dikkatini çekemedik. Bizi hiç dinlemek istemediler. Bütün bu eylemlerin arkasından da açlık grevi geldi.

“Bize hükümet yüz çevirdikçe, biz de direnişimizi sürdüreceğiz”

Grev boyunca ne tür tepkiler aldınız?

Bizim eylemimiz tek kişilik ya da iki kişilik, basit bir eylem olarak adlandırılabilir. Türkiye’de neler yaşandığının farkındayız. Biz basit bir şey istiyormuşuz gibi görülebilir. Evet, basit bir şey istiyoruz, temel bir hakkımızı istiyoruz. İşimizi istiyoruz. Bunun için de sesimizi duyurmaya çalışıyoruz. Bizi açlıkla terbiye etme politikasına karşı direnmekten vazgeçmiyoruz. Grev boyunca bunları anlatma çabamız daha iyi anlaşıldı. Elbette, biz de farkındayız. Bir gecede, KHK’larla binlerce insan işinden edildi ülkede. Böylesi yakıcı gerçekleri de biliyoruz. Herkesin başına gelenin kendi başımıza da gelebileceğini göstermeye çalıştık vatandaşlarımıza. Onlar da bize büyük destek verdi. Her gün bizi ziyarete gelenlere binlerce kez teşekkür etmek istiyoruz. Herkes anladı. Buna inanıyoruz: Bu bir ekmek kavgası. İşimize sahip çıkmaya çalıştığımızı herkesin bilmesi bize güç veriyor. Ama şunu da biliyoruz ki, bize hükümet yüz çevirdikçe, biz de direnişimizi, ekmek kavgamızı sürdüreceğiz.

“Birçok muhabir ‘Sizi haber yapmak istiyoruz ancak yöneticilerimiz izin vermiyor’ diyor”

Türk medyasında hakkınızda yeterince haber olmayışını nasıl açıklıyorsunuz?

Basındaki baskıları da birebir öğrendik bu süreçte. Bizi ziyarete gelen çok sayıda muhabir “Biz sizi haber yapmak istiyoruz ancak yöneticilerimiz buna izin vermiyor” dedi. Bu cümle Türk medyasında yaşananları özetliyor esasen. Ana akım medyanın ‘AKP basını’ olarak adlandırıldığı bir süreçten geçiyoruz. Eleştirel dediğimiz çok az sayıdaki basın yayın kuruluşu bizim durumumuzu baştan sona haber yapabildi, bir de elde kalan internet siteleri. Direnişimizin ilk başlarında günlük haberlere biraz daha çok giriyorduk ama ana akımda nerdeyse hiç girmiyoruz artık.

“Muhalefetten daha çok destek bekliyoruz”

Açlık grevi ile hükümeti eleştiriyorsunuz, peki sizce muhalefet partileri sizin görüşlerinizi yeterince dile getirebildi mi?

Bizim yaşadıklarımızı, protestolarımızı başından beri takip edip, toplumun gündemine taşımaya çalışan CHP ve HDP’li milletvekilleri var elbet. Ancak, muhalefetin de bu konunun üzerinde yeterince durduğunu düşünmüyorum. Onlardan daha çok destek bekliyoruz.

“Direnenler her zaman iyimser ve umutlu olurlar”

Kendinizi nasıl hissediyorsunuz? Grevinizin başarıya ulaşacağını düşünüyor musunuz? Sizce işinize geri dönebilecek misiniz?

Konuşmakta ve yürümekte zorlanıyorum ama kendimi iyi hissediyorum. Çok iyi hissediyorum hatta. Direnenler her zaman iyimser ve umutlu olurlar. İnsanlar, içinden geçtiğimiz süreç için “Bu karanlık bitmeyecek” diyor ancak biz burda bir mum yaktık. Karanlığa teslim olmayacağız. Başından beri sıkı sıkı sarıldığım umudumu kaybetmeyeceğim. Sonuna kadar dayanacağım. İşime geri döneceğime inanıyorum. Çünkü ben haksız yere, gerekçesiz bir şekilde işimden atıldım. İşime dönmek benim hakkım ve bu hakkımı kazanmak için ne gerekiyorsa yapacağım.