Sevim koş bunlar direniyorlar!

Reyhan Hacıoğlu

“Yaşamı uğruna ölecek kadar sevmek” ne müthiş bir inanç. Ve uğruna ne canlar verilir, ki verildi, ne şiirler yazılır, ki yazıldı, ne direnilir, ki direnildi, direniliyor aslında…

Hayatın anlamı kocaman bir pratikten ibaret aslında. Otursam, ki oturan da var aslında, sayfalarca direniş yazılır lakin baksan camdan başını çıkartıp bir eyleme el sallamışlığı bile yok kişinin. Bu bir çelişki mi? Ona sorsan değil. Yapma tabii bir şey diyorsun. Tek başına devrim mi yapılır! Hadi yaptın, tek başına mı yöneticen allasen!

Bir halkı, bir kadını, bir çocuğu, bir adamı ve bir inancı en muazzam kelimeler ile anlatabilir bir insan ve bir kelime; ve sadece bir kelime ile özetleyebilir her şeyi şayet kelimelerle arası iyiyse yazanın. Ama sorsan hayatta ne dikili bir ağacı (dikili ağaç; evlat, para, mal, mülk vurgusu içermez!) ne birine “Nasılsın?” demişliği ne de birine el atmışlığı vardır.

“Bizi bizden alan toplumdur” diyor ya şair kadın, elbette kendi içinde dünya kadar haklılığı var, şayet toplum hastalıklıysa hele, almak ne kelime bir ölüye gömülmek için mezar yeri bile vermez! Ama dönüp düşününce, toplum dediğin de iki gözüm, sen ben bizim “Oğlan” değil mi deyip deyip kendini yere atasın geliyor. Ama onun yerine kalkıp anlamsızca çay koyuyorsun!

Neden mi yazıldı bu satırlar; zira umutsuzsak bulaşmayınız kimseye lütfeniz, diye. Umutsuzluk bulaşıcıdır, öldürücüdür, geriye bir şey bırakmayıcıdır. Hayır, illa öyle isek de lütfen toplum içine çıkmayalım sonra yaygınlaşıyor ruh halimiz. Sonra sonra “çekilen bunca acı” boşluğa düşüyor…

Bir gün sadece, bir gün bir bile eyleme gitmeyen annem, şimdi başını yakmayayım evinde otururken ama, kazara gittiği bir eylemde insanların gelmemesinden yakınıyordu. Vardı tabii kendi içinde tutarlı yanları ama tabii hak veremezdim! Ve sen neredeydin şimdiye kadar diye hiç soramazdım!

Yani demem o ki, bir eylem yüzü gören dünyaları deviriyor, hiç gitmeyen devrim yapıyor, yapması gerek “Allah sonumuzu hayretsin” diyor, atı alan, ki çalan da olabilir çok şey etmemek lazım tabii teşbihte, Üsküdar’ı geçip Lamborghini‘si ile hava atıyor. Ve bütün bunlar olurken bize de çekilen fotoğraflara “Vay be adama bak bununla da mı fotoğrafı varmış. Ülkede hangi suçlu varsa hatıra fotoğrafı çekmiş arkadaş” demek kalıyor. Ve bunu dediğimiz adam, neyse başımı yakmayayım “Anladın sen oni. Odur o.”

Velhasılı günler böyle giderkene, pamuk prenses dahi erkek diye yedi cüceye güvenemez hale gelirken, develer “Aaa eti iyi olur” deyip kesilirken, pireler, ki ülkenin yarısının evinde açlıktan ölürken, evvel zaman içinde kalbur saman içinde (ki ne anlama gelir zerre kadar bilmem) birçok şey insana umut vermekten çok umutsuzluk verirken, önce 8 Mart, sonra Newroz ve sonra 1 Mayıs oldu.

“Vardık, var olacağız” diyen kadınlarla, “Korkun yine geleceğiz” diyen işçilerle ve “Hop şere şere iro meydana şere”* diyerek kavgadan kaçmayan Kürtlerle gördük ki umut sokakta. Umut direnmekte, umut baş eğmemekte. Baskılar nefes aldırmazken, sendikalar ve partiler bile geride kalırken, düşenler ve dövüşenler yol gösterdi yine en güzelinden.

Bir yasağın çok ötesinde alınan bazı kararlar ve bunu aslında alanlar da bilir, direnmek istemeyenler de, ‘hımm’ der, ama der, fakat, oysa der, keşke der, der der de. Ve anlarsın bu sene de olmayacağını. O zaman dönersin kendine, kendi öz gücüne. Ki şayet büyük tarihleri, büyük zaferleri, büyük bedelleri içinde barındırıyorsa, ki barındırıyor, o döndüğün yerde sırtın yere gelmez. “Onlar sırtında tepinir” ama sen inadına gülersin düştüğün yerde… Kocaman bir eylemdir hayat toplamında, zira şakaya gelmez. Ve geç kalmaz, zamanında alanda olur ve iyi direnirsen günün sonunda gülen illa ki ve elbette ki biz oluyoruz. Umutsuzlarla değil ve inançsızlar hiç değil ama ille de direnenler ve direnenlere omuz verenlerle gelecek “Kardan aydınlık günler”.

* “Kavgadır kavgadır bugün meydanda kavgadır”